Kategoria: Mała architektura

Biurko to idea oddzielonej przestrzeni, umożliwiająca swobodną pracę, w odcięciu od zgiełku pozostałych funkcji domu / biura.

Początki to zgoła inny koncept – XV w. gdzie pojawiają się tak zwane kabinety stawiane na stołach z wieloma szufladami, uważane często za przodków biurka. XVIII w. to rozkwit biurek, powstają projekty z różnego rodzaju dodatkowymi funkcjami zamykania, schowkami z podwójnym dnem lub kantorki, przy których pracowano na stojąco.

Biurko to dla mnie miejsce bardzo osobiste, bo to co leży na moim biurku nie powinno być ruszane przez dzieci, żonę itd.

Uwielbiam biurka Duńskich projektantów i rzemieślników, lecz są wyjątkowo ciężkie i wymagają wielkich przestrzeni, aby mogły dobrze wybrzmieć.

I tu moja rozterka, jak przygotować dobre klasyczne biurko do niewielkich przestrzeni, czyste i transparentne? Powinno posiadać szuflady na dokumenty, długopisy, zszywki itd. Jak to osiągnąć, przy jednoczesnym zachowaniu czystości? Jak zarządzać elementami na biurku, aby nie stanowiły problemu?

Czysta forma biurka, składa się z dobrych proporcji i ustawień nóg względem narożników blatu, lecz jak pogodzić współczesne elementy takie jak monitor, klawiaturę i mysz?

Czy dwóch największych gigantów technologi Apple i Microsoft tworząc swoje najlepsze produkty uwzględnia rolę elementu, którego nie sprzedają? Jeden i drugi na pewno nazywa tak wirtualną przestrzeń, ale obaj nie rozwiązują otoczenia, czyli namacalnego biurka swoich klientów.

Poniżej podstawa biurka bez dodatków:

Najprawdopodobniej jeden z najstarszych mebli kultury tzw. świata zachodu. Skonstruowany bodajże, aby chronić się przed zimnymi podłogami. Często ławy stawały się kanapą i miejscem do spania.

Ewolucja dalej postępuje i dzisiaj ławkę projektuję w innym celu:

Wykorzystanie pustej przestrzeni pod ścianą zewnętrznego tarasu. Musi być łatwa w demontażu, aby można było ją usunąć na zimę i zabezpieczyć drewno przed warunkami atmosferycznymi.

Ławka posiada niewidoczne metalowe stożkowe uchwyty, które zaciskają się pod ciężarem, dzięki temu ławka jest stabilna ale też łatwa do demontażu.

• 

• 

Projekt świetnie nadaje się również jako ławka do ubioru butów. Jest wyjątkowo mała, aby zmieścić się w korytarzu i wystarcza, aby przykucnąć i założyć buty.

• 

W okresie baroku, taboret przeznaczony był do siedzenia dla wysoko urodzonych dam w obecności króla. Dwór musiał w tym czasie stać.

Obecnie przeznaczony po prostu do siedzenia.

Taboo jest zbudowany z trwałych
i naturalnych materiałów.
Z punktu widzenia estetyki są one
ponadczasowe, ale jak każdy
naturalny materiał ulegają
zniszczeniu.
Używanie go wymaga refleksji.
Mimo, że jest bardzo stabilny,
przy przewróceniu istnieje
ryzyko zniszczenia.
Jest on ponadczasowy,
ale jak wszystko w naturze
śmiertelne.

Punktem wyjścia było współczesne podejście do przedmiotów.

Z jednej strony zmieniające się trendy sprawiają, że produkty szybko stają się niechciane. Z drugiej wszechobecne tworzywa sztuczne, które, jak na złość modzie i środowisku, są niezniszczalne.

Chęć posiadania ciągle nowych przedmiotów, wraz z powszechnym użyciem plastiku, tworzy ciekawy problem projektowy.

Tak powstał taboret, zwykły, który nie stanowi dzisiaj wagi, za to przez materiał wymaga uwagi, co powoduje, że nie traktujemy go powierzchownie. Wygląda jednak bardzo współcześnie, jak plastikowy. Białe, matowe szkliwo powoduje, że w pierwszym momencie jest transparentny dla otoczenia, dopiero po chwili staje się intrygujący.

Założeniem funkcjonalnym było zrealizować wygodny taboret, a nie płaską deskę jak to w większości projektów od wieków.